NA DE BRONST
Mijn adem stokt.
In stralenbundels voor mij
verschijnt een statige gestalte,
schrijdend over asfalt
dat zijn koninkrijk doorsnijdt.
Verlichte vorst, in bruine mantel;
aan de dans gewijde kroon
op fier geheven hoofd.
Uitgeblust hormoon
alleen op weg
van bos naar boom,
van boom naar bos.
Even eerder was zijn indruk
verpletterend.
Voorbij nu, in een zucht.