ELEGIE
Vanmorgen op het terras resten duif bijeengeveegd,
zoals je scherven veegt of bladeren.
Resten duif als lijdend voorwerp
van een openingszin.
Het heeft niets te betekenen.
Hier lag zij: duif – mij onbekend.
Maar even onontkoombaar als bijgeloof
betekenis verleent aan scherven
en godsbesef aan duiven
maakt poëzie van resten duif mijn witte duif,
van deze tekst een elegie.