HIS MASTER’S HAND
Steeds weer probeer ik poëzie
op schrale grond te blazen.
Luchthartig voornemen
want ongevraagde woorden dringen
zich luidruchtig op (als heermoes,
distel, god en vuur) en bijna zwijgen
wordt een loodzwaar kantelen
van grijze blokken taal.
Nee, dan de cello!
Strijkinstrument dat door
his master’s hand langs ladders klimt
en daalt, langs regels rent, vertraagd
over het water glijdt, weer opgestegen
moeiteloos de hoogte haalt
waar taal vervluchtigt tot
nietszeggendheid.