Ik Thomas (Alfred Bronswijk)

IK THOMAS

De schuwste woorden heb ik naar hun zin gemeten
De fluistertalen uitgeluisterd met mijn hart
en elk gerucht van uw aanwezigheid ontward.
Ik ben, zegt u – maar rond mij blijft het zogeheten.

Al bergen letters tekens van verborgen leven,
tilt schrift de witte wijsheid aan het oppervlak,
de geest doorloopt zijn zelfontworpen kaartenbak.
Ik ben – alleen uw echo is mij aangebleven.

Niet in inkt van hagiografische transcripten
openbaart u zich, zoals u openbaren wil.
Het is in tastend zoeken, in verborgen wonden,

in pelgrims aan wie reis en eind’lijk doel ontglipten,
in een kwetsbaar weten boven elk getijverschil.
Ik ben, zegt u – niet ik, maar u hebt mij gevonden.

Thomas