Op zaterdag 10 februari vond onze eerste dichtersdag van 2018 plaats, net als vorig jaar in Wassenaar. We waren met zeven dichters: Mieke van den Berg, Ati van Gent, René van Loenen, Henk van ter Meij, Fiet van Beek, Alfred Valstar en Clemens van Brunschot. Ieder van hen had een of twee gedichten geschreven en verspreid onder de anderen. Die gedichten werden op deze dag voorgedragen en uitgebreid besproken. Het valt iedere keer weer op hoe veel je van andere dichters kunt leren.
We waren thuis bij Mieke van den Berg en Dirk Idzinga. Het was te merken dat Dirk een horecadiploma heeft. Zo was de lunch beslist indrukwekkend. Dirk zag ook nog kans om de hieronder afgebeelde foto’s te maken.
Tevens was er ruimte en aandacht voor persoonlijke zaken. En dit alles in de entourage van ontelbare uilen die het Wassenaarse appartement sieren.
De meeste van de gedichten zullen verschijnen in onze verenigingsuitgave Nieuwe Druk en daarna op deze website.
Henk van ter Meij schreef naar aanleiding van deze mooie dag een gelegenheidsgedicht:
DE SPIJT VAN EEN RAAR GEDICHT
Winterdichtersdag 2018
Ik was een raar gedicht.
Overigens met gewone
woorden in zinnen die
zich houden aan de regels,
een gedicht dat van komma’s
geen punt maakt, waarin op de
juiste plaatsen vraagtekens
worden opgeroepen.
Toch kon mijn dichter
me niet uitleggen.
Zijn ongerijmde woorden
struikelden over mijn zin,
hij verdwaalde in zijn
zelfbedachte gedachtendoolhof,
hij raakte verstrikt
in eigen hersenspinsels.
Ik vroeg hem mij te herschrijven
in een gedicht dat niet langer
als vreemdeling te boek staat.
Een gewoon vers met heldere metaforen,
een soepel metrum, dat ordentelijk
ingedeeld de lezer behaagt.
Hij begon te schrappen en te strepen,
sjouwde woorden heen en weer, brak zinnen
af, bracht her en der een assonantie aan,
allitereerde, als alles tegenscheen,
probleempassages en flutfrasen weergaloos weg.
Na de operatie legde ik me
open en bloot te lezen
op een drukbezocht tafelblad.
Niemand herkende iets van zichzelf in me.
Mijn regels bleven niet langer hangen.
Hier lig ik: gelikt, maar niet gelukt.
Het rare is, dat ik mezelf zo mis.
Henk van ter Meij
