Vanuit Torremolinos (Saskia Schouten)

Souk

VANUIT TORREMOLINOS in Spanje gingen mijn man Peter en ik mee met een excursie naar Marokko. We moesten om vijf uur ’s ochtends bij de bushalte zijn. We hadden bij de receptie van het hotel doorgegeven dat we een vervroegd ontbijt wilden en dat was keurig geregeld. Er was een tafel gedekt voor ons en het eten was keurig met plastic folie afgedekt. Een thermoskan koffie stond erbij.
Na het ontbijt liepen we naar de bushalte, die vlak bij het hotel was. Het waaide behoorlijk. Een busje met een Nederlandse chauffeur pikte ons op. Er bleken vandaag maar weinig gegadigden te zijn voor deze excursie. Er werden onderweg nog wat medereizigers opgepikt. De boot zou vanuit Tarifa vertrekken.
Het havengebouw leek wel een kleine luchthaven. We moesten net als op Schiphol door een poortje terwijl de handbagage op een lopende band ging. We stapten op de boot via het autodek. Toen we een plaats hadden gevonden, kregen we van Marcel een sticker waarop stond dat we toerist waren. Die moesten we zichtbaar dragen. We hadden intussen een leuk contact met onze medereizigers. Felix en zijn vrouw Rosario en Lina, hun vriendin die uit Neurenberg kwam en bij hen logeerde. Rosario kwam ook uit Duitsland maar woonde al jaren in Spanje.

In de haven van Tanger, Marokko, stonden allemaal gidsen te wachten. Hassan kwam bij ons groepje. We namen plaats in een luxe touringcar. Hassan vroeg of we uit Duitsland of Zwitserland kwamen. Toen ik zei dat we Nederlanders waren, zei hij: “Kijken, kijken, maar niet kopen.” Dé bekende kreet waar Nederlanders in het buitenland bekend om staan.
Hassan vertelde in het Engels, Spaans en Duits over de bezienswaardigheden. Hij schakelde moeiteloos over van de ene naar de andere taal. De bus stopte bij een plek waar Marokkanen in lange gewaden met kamelen langs de kant van de weg stonden. Natuurlijk wilden we graag op een kameel zitten!
Peter kreeg een fez op zijn hoofd gezet en ik ging als eerste op zo’n beest zitten. Ik moest met één hand de achterkant van het zadel vasthouden en met de andere hand de voorkant. En toen ging dat beest omhoog! Een heel aparte ervaring. Echt leuk! Er werden natuurlijk foto’s gemaakt. Vervolgens ging Peter op de kameel zitten. Daarna wilden ze hem de fez aansmeren maar dat wilden we niet, dus gaven we het ding gewoon terug. We betaalden vijf euro voor de kamelenritjes en stapten de bus weer in. Het was echt een leuke ervaring!
De bus stopte op een plek vlak bij een ‘souk’, een markt. Het eerste wat we zagen was een allegaartje aan spullen, waaronder een ouderwetse radio. Verder heel veel tajines – dé Marokkaanse kookpot – en heel veel specerijen, vis en kleding. Mannen in gewaden met een puntcapuchon stonden erbij. Er waren er ook die westerse kleding droegen maar dat leek een minderheid.
Hassan wees ons op een roze moskee, een prachtig gebouw. We liepen achter hem aan naar een boom van tweehonderd jaar oud. Hij had een gigantische stam maar het bijzondere was dat een enorme tak zich meters naar rechts uitstrekte en zich verderop had geworteld in verschillende stammen. Daar vlakbij stonden drie grote stenen waarop een toespraak van de koning stond in Arabische letters. Het enige wat we konden lezen was: 1947.
We volgden Hassan naar een restaurant waar we zouden lunchen. We gingen naar binnen en bewonderden de prachtige mozaïeken muren. We werden naar een ruimte gebracht die ook helemaal met mozaïek was belegd; de vloer, de muren tot aan het plafond. Er zaten drie muzikanten, gekleed in gewaden en een fez op hun hoofd. Eén speelde op een soort luit, de ander op een tamboerijnachtige trom en de derde speelde viool. Felix vroeg of ik een foto van hem wilde maken. Hij zat tussen de muzikanten in en kreeg de luit in zijn handen gedrukt. Ik maakte twee foto’s en vroeg toen natuurlijk of Felix ook van mij een foto wilde maken. Ik ging zitten, kreeg een fez op mijn hoofd en de luit in mijn hand. Jammer dat ik het geluid niet op kon nemen. We gingen bij de anderen aan tafel zitten en kregen als voorgerecht een soort soep. Vervolgens een spies met kleine stukje vlees eraan en daarna kwam er een schaal couscous op tafel. Het toetje was muntthee met een heerlijk cakeje. En dat allemaal onder begeleiding van Marokkaanse livemuziek. Toen kwam één van de muzikanten met de pet langs, eh… met de fez. Nee, het was gewoon een schoteltje waar je geacht werd om geld op te leggen. Dat deden we en daarna vertrokken we.
Hassan nam ons mee naar een enorme tapijtenzaak. Maar voordat we daar waren, moesten er allerlei hindernissen genomen worden. Wel leuke hindernissen overigens: allemaal verkopers die met ons meeliepen en ons de mooiste en lelijkste dingen onder de neus duwden. Sieraden, tassen, jurken, spiegels en riemen.
Bij de tapijtwinkel gingen we naar boven. We namen plaats en toen werden de mooiste handgemaakte tapijten voor onze ogen ontrold. De man die ze liet zien sprak Nederlands met een zwaar accent. Ik heb een klein kleedje gekocht, nou ja, kléin… vergeleken met de kleden die ze lieten zien, wel. Het was een mooi vierkant kleed dat ik als tafelkleed wilde gebruiken.
Vervolgens nam Hassan ons weer mee en toen we naar buiten kwamen, stond er tot onze verrassing een man met twee foto’s van ons op de kameel. Hij vroeg vier euro maar ik bood twee en daar kreeg ik ze voor. Marcel had ons gezegd dat we ongeveer een derde moesten bieden van wat ze vroegen. De verkopers volgden ons weer maar door al die kronkelstraatjes raakten we de anderen af en toe kwijt. Toen ik dat tegen hen zei, wezen ze direct waar we heen moesten terwijl ze met ons mee bleven lopen. Natuurlijk wisten ze dat omdat ze alle toeristen achterna liepen met hun handelswaar. En ongetwijfeld waren het vaste routes die de gidsen met hun gasten volgden. We kwamen bij de drogist; Felix, Rosa en Lina gingen tegenover ons zitten. Zij kregen een demonstratie in het Spaans, wij in het Engels over kruiden, zalfjes en zo. Het was best wel interessant. Ik heb drie potjes zalf gekocht die zouden helpen tegen eczeem. (Toen ik dat later ging gebruiken, bleek het echt te helpen!)
Buitengekomen, werden we weer gevolgd door de verkopers. Ik vond het wel jammer dat ik geen contant geld meer had want die rode tas vond ik toch wel erg mooi… En de andere verkoper was met zijn jurken al gezakt tot vijf euro…
We hoefden niet meer met de bus want we waren op loopafstand van de boot, die ruim een half uur te laat vertrok. Na de controle bij de haven stapten we bij Marcel in het busje. We zagen de beroemde apenrots van Gibraltar in de verte. De rots was duidelijk te zien, de apen niet. We zagen ook nog ooievaars.
We wisselden mailadressen uit met Rosa en Lina. Toen zij bij hun bestemming waren, namen ze afscheid van ons met twee kussen. Zelfs Peter kreeg twee kussen van Felix!
Marcel bracht ons tot aan het hotel en nam ook met twee kussen afscheid. Gelukkig voor Peter kreeg hij alleen een hand.
We hebben genoten van deze dag in Marokko, onze eerste kennismaking met een Afrikaans land.

De volgende dag moesten we weer terug naar huis. We hadden al vernomen dat het behoorlijk had gesneeuwd en dat het vier graden vroor.
Vanuit het vliegtuig zagen we de besneeuwde Zeeuwse eilanden en toen we een paar uur later weer in Harderwijk waren, kwamen we onze Marokkaanse buurvrouw tegen.
Ze was heel verbaasd en verrast toen we vertelden dat we gisteren in Marokko waren. Toen ze later met haar man onze foto’s bekeek, konden ze er heel veel over vertellen. Zo beleefden we deze fantastisch dag in Marokko nog een keer opnieuw!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *