KONTJE GEVEN
De meeste muurtjes in het Westland
zijn verdwenen en wij werden groot.
Bij ‘kun je mij een kontje geven’
hoort een iets te hoge muur
waaraan een jongen hangt.
Hij trekt zich op. Zijn schoenen
schrapen langs de stenen.
Jij duwt zijn kont omhoog – al liet ik
iemand liever in mijn handen staan;
dat heette ook ‘een kontje geven’.
Eenmaal op de muur trekt de ander,
jou bij je kraag, naar zich toe.
Intussen graai jij naar de rand
en met je schoenen zoek je
in een voeg houvast.
Ik hield er niet van, niet van
de uitdrukking en niet van het gedoe.
Maar ja, wij moesten verder.