LENTE
De oude treurwilg twijgt met vrolijk groen.
Een vleugelnoot geeft toekomst aan een spruit.
De pinksterbloem is Pasen ver vooruit.
Twee esdoorns buigen voor hun eerste zoen.
Tot nu toe nam de merel nog niet plaats
waar ieder jaar zijn zomerzang weerklinkt.
Ik weet dat hij zal komen, uit instinct,
al is ’t bevatten daarvan ondermaats.
En ach, wat snappen wij nou helemaal
van schepping, leven, dood of iets als doel?
We plaatsen immers graag onszelf centraal.
Aan onze handen kleven eigen leed
en schuld aan ’t missen van het schuldgevoel.
Is deze lente wel aan ons besteed?
Heel mooi Clemens.
Aan onze handen kleven eigen leed en schuld. Treffend
Dank je wel, Ati!