LOTGENOTEN
(aan Maria Magdalena)
Zo vaak ben ik al met je meegelopen
in tranen naar die tuin, dat graf, de steen,
dat kille slot van alle streven, hopen,
het onherroepelijke einde van ons minnen,
kleurrijk verbloemd , maar ijzig koud van binnen.
Tot afscheid en tot sterven ben ik, mens, gedoemd.
Maar soms zie ik, met jou
– nooit anders dan door dichte mist van tranen –
een tuinman die mij kent en noemt bij name
die zegt: ik leef! En jij, jij mag,
jij kan en zal opnieuw beginnen.