THE ROYAL WIND MUSIC
Podiumplanken dragen de vorstelijke adem
van een guirlande verjaarde klanken.
Uitgestorven tonen uit het zoete hout gesneden
worden in golvende bewegingen gewekt.
Luister! Een nieuw geluid treedt op
en danst lichtvoetig door de zaal en schept
een taal die eeuwen aan elkaar verbindt –
apotheose van saamhorigheid.
Renaissance die duurt totdat
de handen op elkaar de laatste eer bewijzen
en fluiten met devotie worden neergelegd.
Dan wordt het stil –
een stilte voor opnieuw een storm,
vroeg of laat.
Zie voor The Royal Wind Music: http://www.royalwindmusic.org/
en https://www.youtube.com/watch?v=koOdXxsbKzc
Het lijkt op een sonnet wat het op heerlijk eigen wijze niet is en dat past weer prima bij muziek. Een modern trekje ook bij ‘oude’ muziek.
Prachtig Jan, heel mooi verwoord
Het doet mij sterk aan Martinus Nijhoff denken. Gelukkig, want ik miste hem. Nu op eigen wijze tot leven gekomen. Profetisch!